به که پیدایت نیست

مست مستم که پیدایت نیست

بوی گندت ما ببرد به که پیدایت نیست

ز اهل قدیم بیزارم این روز ها

خوش ترینم به که پیدایت نیست

دل سنگ و چهرم چو خارا شد ای دوست

یاور چه باشد به که پیدایت نیست

تمام اهل و خویش بردار و بگذر

وفا دیگر چیست به که پیدایت نیست

دشت زمانه

شیر همان است بیشه آواره شده
گله همان است راه چو دیوانه شده
همان بوده و یال و چنگال همان است
آهوی این دشت تیز و آزاده شده
ما همان بودیم و هنوز همانیم
این دشت زمانه ست که دیوانه شده